1. Árla var um morgunin,
høsnini tóku at gala,
hústrú vekir upp bónda
sín,
biður hann fara at mala.
Nú lystir meg í
dansin at gá,
meðan rósur og
liljur tær grógva væl.
2. Tað var Jógvan
stolti,
snippar og hann grætur:
"Skamm fái tíni høsn,
ið
tíðliga gala um nætur.
3. Annað havi eg heimi
at gera,
ganga
burtur um haga,
røkta kýr og baka teim
og
strúka teim um maga.
4. Annað havi eg heimi
at gera
enn ganga burtur á
fjalli,
røkta kýrog baka teim,
og tita niðan úr hjalli.
5. Bádi havi eg kirnað,
og feiað havi eg hús,
statt nú upp kæra hústrú
mín,
og nú gerst dagurin
ljús!
6. Bádi havi eg kirnað,
og so havi eg kæst,
øll míni húsini
tey standa afturlæst."
7. Aldri er so veðrið
ilt,
tað regnar undir vegg,
Jógvan nú gongur at
hyggja at,
nú høsnini hava egg.
8. Úti standa grannar
hans,
halda sær at gaman,
Jógvan
gongur um allan bøin,
jagar høsnini saman.
9. Úti standa grannar
hans,
halda sær at gleim,
Jógvan
gongur um allan bøin,
jaktar høsnini heim.
10. Jógvan leyp í
skarndíkið,
hálsin mundi hann
brotið:
"Skamm fái tú, reyða
toppa,
tað mundi eg av tær
notið!"
11. Inn kemur Jógvan
stolti,
riðar á sínum beinum:
"Øll so hava høsnini
vorpið
uttan reyða toppan
eina."
12. Inn kemur hon reyða
toppan,
vimpar við sínum veli:
"Eymur skalt tú eta tað
egg,
eg verpi tær í degi,"
13. Jógvan gár til
grannkonu sína:
"Selj mær tey egg, tú
hevur,
vilt tú ikki trygva mær,
eg
seti mína hond í veður."
14. "Gakk
tú tær á oksabás,
har liggja eggini sjey,
eymur skal tín ryggur
verða,
tekur tú meiri enn
tvey!"
15. Tað var Jógvan
stolti,
skuldi taka tvey,
tá kom á hann sjálvti,
hann molaði eggini sjey.
16. Tað var Jógvan
stolti,
skuldi taka salt,
hann reiv niður eitt
sóttræ,
spilti so smørið alt.
17. Hoyr tað, Jógvan
stolti,
tvá tú
mær um tær,
kemur tú
nakað longri upp,
so liggur tær rísið nær.
18. Opnar skalt tú
dyrnar halda,
meðan eg gangi inn,
kemur dusm í høvdið á
mær,
so
geldur ryggur tín."
19. Hon
sló hann úr ánni,
haðan
oman í garð,
har kom prestur
gangandi,
og møtti hann honum har.
20. Tað var Jógvan
stolti,
snippar og hann grætur,
tá kom prestur gangandi,
spyr,
hví hann so lætur.
21. "Eg
eigi mær eina ónda konu,
eg kann
ikki ráða við henni,
prestur, tak tú maltið
og saltið,
les mær yvir henni."
22. Presturin tók við
malti og salti,
skuldi lesa yvir henni,
hon tók
upp ein eikiklepp,
hon
sipaði prestin í ennið.
23. Hon
tók upp tann eikiklepp,
dró hann
fram við síðu,
tað var eingin av
kongsins monnum,
móti henni tordi at
stríða.